De Duitsers bliezen op woensdag na St. Maarten 1944 de kerktoren op. De kerk lag daarna nog enkele maanden onder granaatvuur. Het illegale leger had de pastoor aangeboden de lading in de toren onschadelijk te maken. Uit overweging dat de Duitsers dan nog gelegenheid genoeg zouden hebben om wraak te nemen ging de pastoor daar niet op in. Waarschijnlijk is dat een juist besluit geweest. De Duitsers bleven nog weken in Neer. Omdat de soldaten alle mannen van 16-60 trachtten op te pakken en naar Duitsland te transporteren, doken velen onder. Daardoor kreeg de pastoor geen gelegenheid de ramen van vader en zoon Nicolas te redden. Ze gingen verloren. Met behulp van zusters, misdienaars en scholieren kon wel een groot deel van het schitterende orgel worden afgebroken en zo worden gered. De speeltafel was echter te zwaar en werd derhalve zwaar beschadigd, evenals een rijk gesneden eiken communiebank uit de 17e eeuw.

Bron: De verwoeste kerken van Limburg / A. van Rijswijck, pr