De congregatie heeft een bepalende stempel gedrukt op het leven in het dorp.

Scholen
Zo werden er door de zusters verschillende scholen gesticht, was de congregatie actief in de wijkzorg en bouwde ze het ziekenhuis. De scholen en het ziekenhuis werden vanaf de jaren zestig overgedragen aan burgerlijke organisaties, maar de zusters bleven nog lange tijd actief in het onderwijs en de zorg.

Twee zusters
Anno 2015 wonen er nog twee zusters in het gebouw waardoor de zusters zich genoodzaakt zagen het te verkopen. De laatste twee zusters vertrekken deze week uit het Tegelse klooster en vestigen zich in Blerick.

Zorghuis
Het klooster wordt verbouwd tot het Zorghuis Tegelen. Dit concept voorziet in kleinschalige woongemeenschappen. Ouderen met een indicatie huren een kamer of een appartement in de wetenschap dat er altijd zorg aanwezig is. Bron: 1Limburg, oktober 2015.

Na 139 jaar verlaten de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid Tegelen Ze bouwden er scholen en het ziekenhuis en waren er actief in de wijkzorg. De Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid waren belangrijk voor Tegelen. Nu verlaten ze na 139 jaar het dorp.

In het Tegelse Sint Annaklooster weten ze het zeker: er is geen Tegelse oma die geen les heeft gehad van een zuster van de Goddelijke Voorzienigheid. 139 jaar waren ze actief in het dorp. Ze stichtten er scholen, werkten in de wijkzorg en bouwden het ziekenhuis. Tegelen was geen uitzondering, de congregatie was ooit in veertig Nederlandse plaatsen actief, werd lang aangestuurd vanuit Steyl en vanaf 1989 vanuit het Sint Annaklooster. Tot nu.

Het klooster is verkocht en de zusters vertrekken. Als een verrassing hoeft dat eigenlijk niet te komen. Van de 760 zusters die de congregatie in Nederland in 1939 telde, zijn er nu nog 33 (gemiddelde leeftijd 85 jaar) over. Twee daarvan vormen de populatie van het Sint Annaklooster. „Maar twee mensen voor zo’n groot gebouw is niet vol te houden”, spreekt zuster Cornelia (78) nuchter in het klooster dat nu ook qua inrichting steeds leger wordt.

„Er hangt zelfs geen kruis meer aan de muur”, lacht de in Steyl geboren zuster Veronique (73). „We zijn gelukkig gewend aan verhuizen. Ik ben zelf onder andere 27 jaar in de missie in Malawi geweest en was werkzaam in het hoofdbestuur van de congregatie in Duitsland voor ik tien jaar geleden naar Tegelen kwam.” De basis voor de Nederlandse activiteiten van de zusters werd in 1876 gelegd in Steyl, waar de congregatie (zoals zoveel geestelijken die destijds uit Duitsland werden verdreven) neerstreek. „Het is alleen jammer dat je in Steyl altijd maar hoort over de paters, roze en blauwe zusters, maar wij als zwarte zusters worden vergeten”, zegt zuster Cornelia.

Tot 1938 werden er veel jonge Duitse vrouwen waarvoor in het Duitse moederhuis geen plaats was opgenomen. In Tegelen stonden ze dan zo goed en zo kwaad als het ging voor de klas of werkten er in de zorg. Activiteiten genoeg, op aandringen van de pastoor werd zelfs een plan gemaakt voor de bouw van een ziekenhuis. „De voorbereidingen werden door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 stilgelegd. Volgens de kronieken hoopten de zusters dat het plan vergeten zou worden, maar op aandringen van de bevolking werd het na de oorlog alsnog uitgevoerd. Door alle inkomsten die de zusters verkregen met lesgeven, kwam de financiering rond. Iedere boterham die gespaard kon worden, werd gespaard voor het ziekenhuis”, vertelt zuster Henrica die als archivaris van de congregatie bij het gesprek is aangeschoven. In 1927 was het ziekenhuis waar tot 1983 zusters werkten een feit.

Dat is allemaal herinnering, de scholen en het ziekenhuis werden vanaf de jaren zestig afgestoten. En zo hoort het ook, vinden de zusters. „We hebben veel tot stand gebracht, maar het is niet de bedoeling dat allemaal vast te houden. Je groeit naar een voltooïng”, zegt zuster Cornelia erover. De congregatie is nog altijd groot in Duitsland en zeker in Brazilië en Indonesië. In Nederland huist het hoofdgebouw straks in een flatwoning in Blerick, maar treurigheid is er niet. Bron: De Limburger, 27-10-2015 om 11:48 door Harry Lücker